Znów w domu…

Trzy miesiące zleciały bardzo szybko, choć początkowo wydawało się, że będą trwały wiecznie. Podróż zakończona, wypada więc napisać kilka słów podsumowania, zanim zamknę ten etap ostatecznie i zacznę planować następny

Przemierzyliśmy na rowerach ponad 3.600 km, 1.827 km autobusami i 300 km samochodem.

Na morzach spędziliśmy ok. 24 godzin, a następne 46 w samolotach.

Zrobiliśmy 8200 zdjęć, przetestowaliśmy przynajmniej 18 gatunków NZ piw, 7 różnych napojów alkoholowych oraz jedną wódkę (42Below).

Dotarliśmy do krańców NZ – Cape Reinga na północy, Bluff na południu. Odwiedziliśmy dodatkowo trzy wyspy: Great Barrier Island, Steward Island, Waiheke Island, wszędzie targając ze sobą rowery.

Przelecieliśmy helikopterem nad lodowcami, spróbowaliśmy nowozelandzkiego śniegu, pływaliśmy z delfinami, przemokliśmy kilka razy do suchej nitki, przysmażyło nas słońce, pogryzły dotkliwie meszki.

Zgubiliśmy: pokrywkę od kubka, rękawiczkę, kilka namiotowych śledzi, mały klucz imbusowy, dwie pary okularów przeciwsłonecznych, bandamę i inne drobiazgi, o których już nie pamiętamy.

Znaleźliśmy:

Poznaliśmy mnóstwo ludzi – zarówno Kiwusów, Maori i przyjezdnych turystów, głównie z Europy. Mamy nadzieję, że kilka kontaktów uda nam się utrzymać.

Nowa Zelandia to kraj marzeń dla turystów, jej piękno i mieszkańcy nie pozwolą o niej tak łatwo zapomnieć!!

Wszystkim, którzy wytrwali z nami do końca tej podróży dziękujemy!

Wrócilismy do cywilizacji, więc należy wysmażyc jakis wpis na tego bloga, bo niektórzy już się zamartwiają, a nie ma o co

Pokrótce: z Auckland przeprawilismy się promem na Waihiki Island, a następnie katamaranem “Latajacy Dywan” na Great Barrier Island. Wrażenia niesamowite! Rowery jeszcze w paczkach, my na pokładzie i… Polacy w porcie! Ośmiogodzinny rejs zakończyliśmy na plaży, skąd odebrali nas Brian i Alison, przyjaciele z Baltic Cycle. W ich cudnym domku na szczycie z widokiem na ocean spędziliśmy trzy leniwe, wyspiarskie dni, zjeżdżając w dół do wioski po gazetę i mozolnie pnąc się pod górę w drodze powrotnej. Drogi na wyspie tragiczne, jakis dziwny żużel, asfalt jedynie miejscami.

Dzisiaj (8.01) udalo nam się zalapać na “dziki” rejs i zamiast wracać promem do Auckland, wylądowaliśmy jak rozbitkowie na Pólwyspie Coromandel, skąd zaczęliśmy właściwą przygodę

Pedałujemy więc dzielnie, zostawiamy za sobą trochę kilometrów i hektolitry potu. Smażymy się i pławimy w oceanie. Zdjęcia innym razem, bo kompjuter wysiada w tym upale.

Trzymajcie się ciepło tej zimy!

Pfff…
Wreszcie tu jesteśmy. Druga część podróży z Seulu już nie taka przyjemna, za to w towarzystwie koreańskiej wycieczki szkolnej. Jestesmy wykończeni…

W Auckland powitało nas ciepełko (22 stopnie C), palmy, i bryza od oceanu.
Teraz odsypiamy 12 godzinną różnicę czasową.

Pozdrawiamy wakacyjnie!

Przedostatni etap podróży zaliczony! Jesteśmy w Seulu, korzystamy z dobrodziejstw elektronicznego świata zupełnie za darmo, dzięki czemu zabijamy nudę oczekiwania na kolejny, tym razem docelowy lot to Auckland.

Zastanawiające jest to, jak wiele czlowiek może znieść dla własnej przyjemności Gdyby to była podróż służbowa pewnie byłabym baaaardzo wygnieciona

Himalaje!

Poleciałam.
Po niekończących się przygotowaniach, wielokrotnych przepakowywaniach w celu osiągnięcia pożądanej wagi i tysiącach brzydkich słów pod adresem koreańskich linii lotniczych. Po dwóch imprezach pożegnalnych, pożegnalnym piwie (dzięki Prezesie!) i pożegnalnych telefonach. Oraz po rzewnym acz nie płaczliwym pożegnaniu na lotnisku. 
W zasadzie lecę dalej. Na razie tylko do Wielkiej Brytanii, jutro wielki odlot

Muszę wymyślić coś nowego, bo jak tu żyć bez marzeń?

Uprzejmie donoszę, że rower spakowany. Poszło szybko i kolektywnie – tatuś się wczuł i pomagał
Dochodzę najwyraźniej do wprawy – zmieściło się wszystko, co chciałam i jeszcze więcej. Puste sakwy, przednia torba, narzędzia, kask.

Podjęłam również wyzwanie i zważyłam torbiszcze z zawartością.

Pomiar mało precyzyjny (tata na wadze, trzymający torbę minus waga taty) wskazał…. 20 kg!

W cuda nie wierzę, ale nie jest źle – nadbagaż nie powinien być zbyt duży. W Balicach zważą mi torbę poważnym urządzeniem, więc się okaże

.

Ciocia Ola i Adaś

Będę za łobuziakiem tęsknić – zanim wrócę to będzie zupełnie inny chłopak!

Adaśko i ciocia

Jakoś wszakże trzeba sobie umilić ten czas do wyjazdu.

Podzieliliśmy się z Bobem sprawiedliwie

On “robi” Wyspę Północną, a ja się zajmuję Południową (górki!) i Steward Island. Jak to dobrze, że jest internet. Prawie jakbym tam już była.

A z drugiej strony wciąż nie mogę uwierzyć, że za 25 dni odlot Niesamowite! Chyba jeszcze raz sprawdzę ten bilet, czy aby na pewno??

No i jak tu zaplanować trasę? Kompletny brak dróg, są za to piękne trasy trekingowe, niedostępne dla rowerów. Szkoda odpuścić taki piękny kawałek kraju…

I całe szczęście! Gdyby nie on, stan moich finansów bylby tragiczny… A  tak, niektore niezbędne do zabrania rzeczy pojawiły się w liście do Mikołaja. Zostawiłam dziś rano na parapecie, zobaczymy czy znajdzie

A z rzeczy poważnych to też jest nieźle. Trochę zakupów i nieco papierkowej roboty, impreza pożegnalna w swojskim gronie i fiu…. 26 dni do odlotu.

Ale tylko pozornie.

Tak naprawdę prowadzimy z Bobem niekończące się rozmowy na temat pakowania, planowania i przygotowania.

Już mi słabo od samych planów… Ja chcę jechać!!!

Odliczanie rozpoczęte – 28 dni do wylotu.